De vorige etappe is alweer even geleden, september 2019. De Pieterpad-lopers onder ons, weten dat het dan gaat kriebelen. Er moet weer een etappe worden gelopen!
Deze keer geen weekendje weg, maar een dagje op en neer naar het Oosten van het land. De routeplanner geeft bij vertrek 177 kilometer aan. Het grote nadeel van een routeplanner van 8 jaar oud is dat de routes soms niet meer kloppen. De ruime speling van 25 minuten werd steeds minder, en precies op het moment van parkeren komt de trein het station van Hardenberg binnenrijden. Dat is pech. De trein gaat namelijk maar 1 keer per uur. De plannen omgegooid en de route wordt nu gewoon van zuid naar noord gelopen. Geen probleem. Het idee was, om bij aankomst gelijk in de auto te stappen. Nu dus op de terugweg een stukje met de trein.
Het eerste stukje is nog door de bewoonde wereld van Hardenberg maar dan lopen we al snel over de fietsbrug de natuur in. Door de hekken komen we bij de “Vechtcorridor” een natuurproject voor Vecht als verbindingsoever. De oevers zijn ingericht voor natuurontwikkeling. Volgens de borden lopen hier ook Schotse Hooglanders rond, maar die zijn vandaag ergens anders aan de wandel.
Ongemerkt lopen we langs het “Jodenbergje” in buurtschap ’t Holt. Een klein heuveltje in het vlakke landschap van de Vecht dat sinds ca. 1760 als begraafplaats voor Joodse mensen heeft gediend. Helaas hebben we tijdens dit stukje niet zo goed opgelet en zijn er zo voorbij gelopen. Voor mij voelt dit niet goed, want wandelen is voor mij juist altijd alles opnemen en genieten van wat je ziet onderweg.
De route loopt verder door het Engelandsche Bos. De naam Engeland heeft niets te maken met Engeland, maar met een buurtgemeenschap in Hardenberg en komt van weiland. Het is een afwisselend gebied met bloemrijke weilanden, zandverstuivingen en een grotendeels dichtgegroeide Vechtarm.
En dan hebben we weer wat twijfel over de route. Het staat prima aangegeven met de pijlen, maar ons boekje zegt iets anders. Twijfel, twijfel, toch het boekje gevolgd, onder het viaduct Engeland door. Maar………het klopt niet meer. Omgekeerd en de route vanaf de pijl gevolgd.
In de verte zien we een vogeltje dat een apart geluidje laat horen. Niet de typische geluiden van de vogeltjes bij ons uit de Krimpenerwaard, maar anders. Het blijkt een roodborsttapuit te zijn. Herkenbaar aan de zwarte kop, witte halszijden en feloranje borst. Gelukkig bleef het de roodborsttapuit lang genoeg zitten voor een foto. Niet haarscherp, maar toch blij mee.
Gelukkig zien we al snel P-24582 en weer een Pieterpadpijl. We zitten dus weer op de goede weg. Via een brede asfaltweg lopen we door over de Anerdijk richting Ane. Wederom een buurtgemeenschap in de gemeente Hardenberg. Voor de mensen die tijdens de geschiedenislessen op school goed hebben opgelet misschien bekend. Maar wij hebben weer iets geleerd. In 1227 was hier een veldslag tussen een leger van de bisschop van Utrecht en de troepen van burggraaf van Coevorden die door de Drentse boeren werd gesteund. Het Monument Slag bij Ane herinnert ons aan deze veldslag.
We zijn al aardig op weg en bereiken Gramsbergen. Een gezellig stadje met op het kerkplein een beeld van Pieterpad wandelaars. Via het Meiboomsplein lopen we Gramsbergen weer uit en komen uit bij De Haandrik.
In boekje staat bij De Haandrik – ‘een spaghetti-kruispunt’ van rivier de Vecht met het Kanaal Almelo-De Haandrik en het Coevorden-Vechtkanaal en ook de spoorlijn Zwolle-Emmen. Een spaghetti-kruispunt? Wat bedoelen ze daar nu weer mee? De uitleg is logisch. Er komt van alles samen. We zien een stuw, schutsluizen en een spoor- en verkeersbrug. Er was nu niet veel verkeer te zien, maar het schijnt een druk knooppunt te zijn.
Langs het water staat een picknicktafel. Het lijkt wel of deze er speciaal voor ons is neergezet. Want het is tijd voor een rustmoment. Wat een mooie lunchplek. Om ons heen is van alles te zien, weilanden, kanalen en allerlei veldbloemen zoals klaprozen, margrieten, paardenbloemen etc.
Om te voorkomen dat de trein weer voor ons neus weg zou rijden, voor de zekerheid gelijk even de tijden van de trein gecontroleerd. Ruim 1,5 uur voor 5 km. Dat moet geen probleem zijn.
Het volgende stuk lopen we over zandwegen, door de akkervelden met vooral aardappelplantjes. Door de droogte zie je overal sproeiers staan om de oogst nog een beetje te redden.
Op een kruising aangekomen lopen we richting in een grote poort van zwerfkeien. Het is geen oude historische opgraving, maar een kunstproject uit 2005, gelegen in een stukje natuurgebied. Deze poort van zwerfkeien maakt deel uit van een stenen beeldenroute en staat symbool voor de binnenkomst in Drenthe.
Het laatste deel lopen we langs de Dedemsvaartsche Stroomtramweg Maatschappij, molen “De Arend” uit 1894 en de RK Pastorie St. Willibrodrus tot we bij het station van Coevorden aankomen.
De lucht is ondertussen steeds donkerder geworden. We voelen al een paar druppels en precies op het moment dat we op het perron aankomen barst het los. Precies op tijd, voor de bui én de trein!!
Het is een eind rijden voor zo’n klein stukje wandelen. Dat klopt. En dit was ook zeker niet de mooiste etappe die wij hebben gelopen. Toch, het voelt weer goed. En we zijn weer een stapje dichter bij de Sint-Pietersberg.
gabiontdekt 
Was een eind rijden , maar dan heb je ook wat.. absoluut dus weer geen saaie wandeling geweest. Mooie route Prachtige kleuren van die mooie natuur/ bloemen en planten.. jullie zijn inderdaad en stukje verder op weg naar de Pietersberg..
LikeLike