Leven in een droomwereld

Al had het Noorderlicht de hele nacht aan de hemel staan flitsen. Ik had er niets van gemerkt. Heb als een blok geslapen.

De zenuwen beginnen bij het wakker worden al te komen. Vandaag met de husky’s op stap. Wat moet er mee? Kan ik het wel? En wat kan ik verwachten?. De instructievideo laat ons de gebaren en handelingen zien voor het besturen van de slee. Remmen, dat schijnt belangrijk te zijn.

10 uur vertrekken we bepakt en bezakt. We zijn er helemaal klaar voor. Iets te snel, het is in de bus niet uit te houden. Muts en handschoenen hebben we nog niet aan. Maar de thermo-ondergoed, pulli, skijack en overall hebben we netjes aangetrokken. We zijn al doorgezweten.

De huskyfarm is bij het Harriva Hotel. Onze gidsen Linda en Esla staan ons al op te wachten. Echte outdoor mensen. De groep wordt in 2-en verdeeld. Wij kunnen met z’n 6-en bij elkaar. Leuk.

En dan begint het grote avontuur. Eerst gaan we kennis maken met ons team. Ze kijken een beetje wie er bij welk team past. Gewicht en ervaring van de honden. Mijn team bestaat uit 4 husky’s. Torro, Lylli, Forte en Katounbar. Je zou zo niet denken dat er zoveel pit in de honden zit. Wat een knuffelkonten.

Tuigjes om, kettingen aan de slee, spullen in de tassen op de slee. De slee is de komende twee dagen mijn plek. Met mijn hondjes.

En dan is het opeens heel anders dan ik dacht. De honden gaan er met een vliegende vaart vandoor. Vol adrenaline willen ze vertrekken. Maar er was bij een andere slee iets aan de hand. Dus nog een korte verplichte stop. Denken, remmen, oh ja “met twee voeten op de rem” en dan goed indrukken. Nou dat werkte dus niet. Mijn team vloog overal voorbij. Haak eruit gegooid. En nog steeds bleven ze lopen. Paniek. Zeker tot één van mijn honden een andere hond tegenkwam. die ze niet aardig vond. Vechten. Gelukkig was Linda er op tijd bij.

Met de bibbers flink in mijn benen gingen we dan eindelijk echt van start. En ik had geen beter passend team kunnen treffen. Er zat geen rem op. Ze wilden maar blijven inhalen. En ik maar proberen om ze langzamer te laten lopen. Dit was niet het romantische toeren dat ik in gedachte had. Het was gewoon werken. Maar zo ontzettend geweldig.

Glijdend door de eindeloze sneeuwvlaktes lopen we circa 15 km tot de lunch. Vuurtje, oploskoffie en flatbread met rendierenvlees en roomkaas. Daar kan niets tegenop.

Na de lunch waren de honden iets rustiger. Het beeld dat ik in mijn hoofd had kwam aardig in de buurt. Alleen waren ze wat eigenwijs. Terwijl iedereen rechts liep gingen mijn honden links lopen. Dikke sneeuw in plaats van uitgeslepen routes. Iedereen die mij kent zal wel denken.

Logisch dat die honden van mij zo hard lopen, op de hielen van een ander zitten en aan de andere kant van de weg lopen. Ze zoeken toch de baasjes uit die er goed bij passen?

Aan het eind van de middag komen we aan bij onze hut. Valt 100% mee. Warm, goede bedden, normaal toilet. Alles is er.

De honden hebben vandaag al het werk gedaan. Nu zijn wij aan de beurt. Soep voor ze maken, vlees klaarmaken. Stro uitdelen en natuurlijk heel veel knuffelen en foto’s maken. De ene hond kijkt nog liever dan de andere. Bij sommige honden kom je ook gewoon niet weg. Ze springen tegen je aan, gaan voor je staan of gooien het hele gewicht in de strijd zodat je niet verder kan. Wat een bijzondere beesten.

En dan is het bedtijd voor de honden. Een kuiltje in de sneeuw, een beetje hooi en ze zijn klaar voor de koude winternacht. Het is zeker min 15°c vannacht.

Bij de cabin is ook een sauna. Houtgestookt, smeltwater om af te spoelen. Of gewoon even in de sneeuw gaan liggen. Vooraf dacht ik, ben gek, dat ga ik echt niet doen. Met een beetje groepsdruk doe je het dan toch. En wat was het lekker.

Op het menu stond een typisch Fins gerecht, aardappelpuree met rendierenstoofvlees. Augurken en een soort van cranberryjam erbij en smullen maar.

Zo’n dag in de buitenlucht gaat niet in de koude kleren zitten. Het is dan ook weer vroeg bedtijd. Niet voor lang. Want na een klein uurtje belt Demi. Het is er, kom snel. Nou dan weet je het wel wat ze bedoeld. Het Noorderlicht. Iets dat iederéén die in Lapland is geweest graag wil zien.

We rennen met onze suffe hoofden eerst de verkeerde kant op. Daar zien we wel iets, maar bij het meer is het echt showtime. Het gaat steeds weer even weg en dan is het er opeens weer.

Het was al een dag met een gouden randje. Hoe ik het moet omschrijven nu we het Noorderlicht ook nog hebben gezien. Ik weet het niet. Daar zijn geen woorden voor.