De rode stad

Gisteren een uurtje later. Vandaag een uurtje eerder vertrokken. Op deze manier komen we vroeg in de middag aan in Marrakesh. Het is niet ver, 190 km, maar wel door de bergen. Dus echt doorrijden lukt vandaag niet.

Na een uurtje maken we een stop bij een confederatie van vrouwen waar ze araganolie en overige producten hiervan verkopen. Marokko staat hier echt bekend om. Het is denk ik wel lastig om het originele product te kopen. Zijn wel nepproducten hiervan denk ik. Doet me denken aan het programma Keuringsdienst van Waren op t.v.

We rijden door de Hoge Atlas en passeren de hoogste pas, Tizi n’Tichkapas, van Marokko, op 2260m hoogte. Mooie uitzichten, blauwe luchten en wolken. Maar ook fris. Er staat een stevig koud windje. Blij dat ik iets anders aan heb getrokken vanochtend. De stop boven de wolken is schitterend. Maar het rijden door de wolken zorgt voor een flinke regenbui en mist. Je ziet geen hand voor ogen. Volgens mij vindt iedereen het ook wel een beetje eng. Er hangt een vreemde stilte in de bus.

Op een gegeven moment is het weer helder. De regen is opgehouden en het zonnetje komt weer langzaam te voorschijn.

Het hotel ligt in de nieuwe wijk van Marrakesh. Buiten het oude stadscentrum. Maar wel op loopafstand. Ongeveer een half uurtje lopen. Ze noemen Marrakesh, de Rode Stad. De huizen in de medina zijn opgebouwd uit rode stenen.

We laten onze koffers achter in het hotel en vertrekken gelijk naar de oude stad. Vanaf de parking lopen we richting onze lunchplek. En wat schetst mijn verbazing, we belanden bij Riad Omar. De riad waar ik 5 jaar geleden de nachten voor en na mijn trekking naar de Toubkal heb verbleven. Wat een toeval. Alles zag er nog precies hetzelfde uit. Leuk om hier weer terug te komen.

De stadswandeling wordt gegeven door Moustafa. Een Maradonna look-a-like (in zijn huidige periode, niet tijdens zijn sportcarrière). Lopend door allerlei straatjes lopen we langs het Paleis El Badi, Musée Dar Si Saïd en Musée Dar Tisikiwin.

In de wijk met de kruiden gaan we één van de panden in. Een vlotte jonge knul met een goede Engelse babbel geeft ons uitleg over de verschillende kruiden en specerijen. Van kruiden voor het eten tot aan kruiden om af te vallen. Er is voor ieder wat wils. Hij doet goede zaken, iedereen koopt wel iets.

Inmiddels is het een uur of half zes. Het Jemaa el-Fna is langzaam vol gestroomd. Kraampjes met allerhande spullen, muzikanten en etenswaren. Natuurlijk ook de mannen met slangen en aapjes die kunstjes uitvoeren. Het blijft erg om te zien. Je zou denken dat er tegenwoordig geen interesse meer voor is. Maar er blijven nog steeds mensen met de aapjes op de foto gaan. Onvoorstelbaar. Als donateur van Stichting Aap ontvang ik regelmatig de nieuwsbrief. Hier staan ook iedere keer weer verhalen in over aapjes die ze uit dit soort omstandigheden hebben gered. Fijn dat deze organisaties bestaan. Maar het zou nog fijner zijn als ze niet meer nodig zijn.

De tour eindigt op het plein. Langzaam lopen we terug naar het hotel. Klein half uurtje dan zijn we er. Maar eerst een stop bij MacDonalds. Wat is dat lekker. Ongezond, maar heerlijk.

Vandaag vieren we de verjaardag van één va onze reisgenoten. Hij is 26 geworden. Onze gids heeft gereserveerd op het terras van Red Hotel. Daar drinken we een lekker kopje koffie met elkaar. Met een lekker stuk taart erbij natuurlijk. Daarna nog een drankje en terug naar het hotel.