Hongerige kamelen in de woestijn

Reizen, ik vind het altijd weer een verrassing waar we terecht komen. Niet alleen het land, de mensen en de plekken. Maar ook in welk hotel en hoe ziet de kamer eruit. Het is a ook het eerste waar je het ’s ochtends met de rest van de groep over hebt. Goed geslapen? En dat is nou net niet wat ik vannacht heb gedaan. Een kussen van 30 cm hoog en ontzettend hard. En een bed dat aan beide kanten schuin afliep. Het kostte dus moeite om niet het bed uit te rollen.

Gelukkig hebben we richting de woestijn een lange reisdag voor de boeg. Af en toe een dutje in de bus moet dus wel lukken.

Hoewel het landschap kaal is, zie je toch van alles. Rotsen, zand, riviertjes en af en toe wat groen. En dan opeens, staan er een paar palmbomen, en paar tellen later staat het helemaal vol met palmbomen. Een echte oase. Bijzonder, zo’n groene strook in zo’n kale vlakte.

We rijden langs de ‘Tunnel des Legionnairs’ door de Fransen gebouwd en de enige weg van noord naar zuid door de bergen.

Onze lunchplek ligt ook in de Ziz vallei, Maison Villée du Ziz. We krijgen een prima lunch voorgeschoteld. Gele rijst, gehaktballetjes, berbers ei en groente uit de tajine. Als toetje verse druiven en appels. De druiven hier in Marokko, daar kan ik geen genoeg van krijgen, ze zijn hier zo lekker!

Met alle palmbomen om ons heen heb ik ook iets nieuws geleerd. Of misschien niets nieuws, maar wel iets dat ik niet meer wist. De vruchten van een palmboom zijn dadels. Heb de gele takjes met de bolletjes altijd wel aan de bomen zien hangen, maar er ging nooit een belletje rinkelen van ‘oh daar hangen dadels’.

Om niet te vroeg in de woestijn aan te komen maken we een stop bij een bedrijf waar producten met fossielen erin worden verwerkt. Ambachtelijk handwerk en het ziet er bijzonder uit. Als kritische Nederlander heb ik wel zo mijn twijfels of alles wat er zichtbaar is echt fossielen zijn. Of dat het erin is geslepen. Zal wel een beetje van allebei zijn.

Laatste stop is bij een winkeltje waar ze shawltjes verkopen. Handig voor in de woestijn. Voor het zand, de wind en de warmte. Zelf was ik al voorbereid en had een shawl van thuis meegenomen. Altijd handig op reis.

En dan komen we eindelijk bij de rand van de woestijn, Merzouga, aan. Bij Auberge Salama laden we onze bagage uit. Pakken we onze spullen voor de rit op de kamelen en wachten tot het iets is afgekoeld.

Ons doel van de kamelentocht is om de zonsondergang te bekijken. Na veel gedoe met de shawltjes, uitzoeken wat neem ik mee en wat laat ik bij de bus zijn we eindelijk klaar om op de kamelen te stappen.

Ik heb één keer eerder op een kameel gezeten. Om eerlijk te zijn, dat vond ik niets. Ze stonken, spuugden etc. Dus nog wel even getwijfeld of ik er nu wel op ging zitten. Maar nu was het prima. Op één puntje na. De kameel (of eigenlijk dromedaris) achter mij vond mijn witte kuiten er wel lekker uitzien. Beestje zag er lief uit. Was het ook wel, maar ik zag zijn bek steeds weer richting mijn kuiten gaan en open gaan. Dat zat niet echt relaxed. En de kamelendriver maar zeggen “hij is vegetarisch”. Het zal wel, maar ik werd er zenuwachtig van. Zag er best gek uit voor de rest van de groep volgens mij.

Wat is het hier in de Erg Chebbi woestijn indrulwekkend mooi. Het staat niet voor niets in de top van de mooiste plekken in Marokko.

Langzaam lopen we naar één van de hogere duinen om daar te genieten van de zonsondergang. Het zand heeft al een mooie warme kleur, maar met de zonsondergang wordt het steeds mooier.

Terug naar de campsite mijn kameel aan iemand anders gegeven en lekker terug gaan lopen. Op blote voeten door het zand. Heerlijk. Alleen af en toe de kamelenkeutels ontwijken.

Bij de campsite (Camp Salama) aangekomen is het al donker. In alle tenten zijn vier slaapplekken, opgesplitst met een gordijntje in 2 kamertjes. Dus gewoon een eigen kamer. Dacht eerst dat we onder de sterrenhemel zouden slapen. Maar dit ook prima.

Zittend op kleine, lage krukjes aan een lange tafel krijgen we een overheerlijke tajine voorgeschoteld. Kip, aubergines, worteltjes en nog meer prut. En natuurlijk weer de druiven als toetje.

De mensen van het kamp maken nog wat muziek voor ons. Zelf kruip ik al snel mijn bedje in. Niet onder de dekens maar in mijn eigen slaapzak. Ik heb natuurlijk niet voor niets de hele trip met mijn slaapzak rondgelopen. (Eigenlijk klopt dat niet, slaapzak zit in de tas van Henk, de mijne zat vol, dus Henk heeft ermee rondgelopen).