Tarzan and Jane

Een beetje zenuwachtig staan we op vandaag. Vandaag staat namelijk de canopytour als eerste op het programma.

Als eerste zitten we klaar bij het ontbijt. Ruim op tijd voor het vertrek naar Selvatura Park / Monteverde Natural Park

En dat was maar goed ook. Landelijke, houten meubels hebben een leuke uitstraling. Maar zijn niet altijd even recht afgewerkt. Een schuin aflopend tafelblad met een glas verse jus d’orange is niet echt een goede combi. Zeker niet bij mij. Glas glijdt weg en ik zit vanaf mijn schouders tot mijn schoenen onder de sap.

Gelijk maar weer onder de douche en alles uitgewassen. Shirtje was net nieuw dus beetje zonde om het sap erin te laten trekken. Het was dus toch nog even stressen maar ik sta uiteindelijk toch netjes op tijd klaar.

We zijn met 15 man. De rest sluit later aan voor de wandeling over de hangbruggen.
Het gaat er professioneel aan toe. Alles ziet er degelijk en betrouwbaar uit. Dat moet ook wel want het is niet niks. Zwevend aan een kabel over het regenwoud.

We krijgen een goede uitleg en dan beginnen we. Volgens mij zijn het 15 kabels. De één langer dan de andere. Bij 2 echt lange kabels (1 km) is het de bedoeling dat je samen met iemand gaat. En dat was voor mij best apart. Met een vreemde man achter me en zijn benen om me heen.

Het was echt schitterend. Zo’n wijds uitzicht. En wat hebben we het getroffen met het weer. Een stralend zonnetje in plaats van de verwachte regenbuien die je hier regelmatig hebt.

En dan was er ook nog de tarzanswing. Vanaf een platform spring je aan de kabel naar beneden en schommel je meters hoog heen en weer. De sprong in het diepe was even een momentje dat je denkt. Is dit wel verstandig. Maar dan is het echt gevoel echt fantastisch.

Bij de receptie komen we nog vol adrenaline aan. Klaar om over de hangbruggen te gaan wandelen. Maar eerst bestellen we met elkaar de foto’s. De hele rapportage komt op $ 7 p.p. Dat is een leuk bedrag. En het zijn ontzettend leuke foto’s.

Op grote hoogte loop je tussen de toppen van het regenwoud. Je zou denken, dan zie je heel veel dieren. Tijdens de gewone wandelingen sta je namelijk constant naar de boomtoppen te kijken. Maar helaas. We zien niet veel. Maar de uitzichten zijn prachtig.

Het begint inmiddels een beetje te regenen. Gelukkig blijft het bij af en toe een spatje. Vlak voor de laatste brug gaan we wat harder lopen. Niet door de regen maar voor de bus. De gratis shuttlebus vertrekt om 13 uur. De volgende gaat pas weer om 15 uur en dat is voor ons te laat. Om 15.30 uur worden we al weer opgehaald voor het paardrijden. Ja het is in intensief dagje zo.

We halen het busje net. En zijn mooi op tijd om nog iets te eten en om dollars te pinnen. Helaas komen er alleen colonnes uit de automaat. Ik bestel in een restaurantje iets te eten en laat Henk en Sophie achter. Op zoek naar een andere geldautomaat. Na een flinke klim kom ik bij een andere bank. Maar helaas ook geen dollars. Snel weer terug en precies op tijd. Mijn eten komt er net aan. Goed uitgekiend.

Het gaat steeds harder regenen. Gelukkig heb ik, zoals altijd heel veel bij me, en zit er tussen alle shirtjes, ook een goede regenjas in de tas.

Zou het paardrijden nog wel doorgaan? Het duurt wel lang voordat we worden opgehaald. Cynthia probeert steeds de man van het paardrijden te bereiken. Uiteindelijk lukt het. Er was iets verkeerd gegaan met de boeking. En ze komen er gelijk aan.

Later dan gepland zitten we om 16.30 uur dan eindelijk op onze paarden. Moro, Pinto en Canello. Met vamos Canello zou je je paard een beetje aan kunnen sporen om vaart te maken. Maar daar had mijn paard lak aan. Deed gewoon waar hij zelf zin in had. Sommige stukken liep ik dan ook helemaal alleen in het bos. De anderen waren nergens meer te zien. Ging er maar vanuit dat Canello hier vaker was geweest en wist wat de route was. Door dat treuzelen van Canello waren we bijna te laat bij de plek voor de zonsondergang. Maar we hebben het net gered.

’s Avonds in bed de dag nog eens laten passeren. Wat hebben wij veel mooie indrukken opgedaan vandaag.